Leh in my memory...

As we are entering the new era, where nations are becoming one community, I, as well as my PTI 27th session’s member friends have the mutual vision that we, and other friends of the Asia-Pacific nations, will become closer than ever.
ยินดีต้อนรับสู่โลกใบเล็กของผม โลกของคนทำงานในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ชีวิตในวัยเด็กผมเคยใฝ่ฝันอยากจะเป็นสถาปนิก แต่เมื่อยามต้องเลือกทางเดินของชีวิต ผมกลับเลือกที่จะสวมเครื่องแบบสีกากี โดยสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารเหล่าตำรวจ หลังสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ผมเลือกลงบรรจุรับราชการในตำแหน่งพนักงานสอบสวนที่อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี ชีวิตราชการวนเวียนโยกย้ายอยู่ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ตลอดมา ถึงแม้จะอยู่ห่างไกลจากศูนย์อำนาจรัฐ และการทำงานในหลายโอกาสอาจพบพานกับอุปสรรคภยันตรายต่าง ๆ บ้าง แต่ที่นี่คือ “บ้าน” ผมจึงยังทำงานอยู่ที่นี่ ทุกวันนี้ผมมีความสุขกับงานที่ทำอยู่เสมอ...

Tuesday, April 6, 2010

ลิงสองตัว

ผมได้รับอีเมล์จากกัลญาณมิตรท่านหนึ่งเมื่อวานนี้ อ่านดูแล้วเห็นว่าน่ารักดี จึงนำออกมาเผยแพร่ต่อ ขอบคุณ คุณ “master_pol799@hotmail.com” ที่ส่งอีเมลให้ครับ…

“…ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เองขณะตะลอนอยู่ในพื้นที่จังหวัดปัตตานี  ผมได้เจอ"ลิงกัง"สองตัว แต่อยู่กันคน (ตัว) ละสถานภาพ...

...ลิงตัวแรก เป็นลิงกังเผือกเพศผู้ อายุประมาณ 4-5ปี เจ้าของชื่อนายตอและ ยาแม อายุ 33 ปี เป็นชาวบ้านกาเยาะมาตี ต.จะกั๊วะ อ.รามัน จ.ยะลา อาชีพรับจ้างกรีดยาง ได้วางกับดักได้ลิงเผือกตัวนี้ที่เทือกเขาบูโดเมื่อประมาณ ต้นปี 2552



...ลิงตัวที่สอง  เป็นลิงกังเพศผู้เช่นเดียวกันอายุประมาณ 6 ปี มีชาวบ้านนำมาให้ตำรวจ ที่ฐานฯนปพ.บ้านช่องแมว สภ.สายบุรี จ.ปัตตานี เมื่อปลายปี 2552 ในสภาพบาดเจ็บแขนหัก พ.ต.อ.วัลลพ  จำนงค์อาษา ผกก.สภ.สายบุรี ส่งไปรักษาที่รพ.สัตว์ปัตตานี เป็นเวลากว่า 2 เดือนถึงจะหายเป็นปกติ




...ลิงตัวแรก ตอนจับได้มาใหม่ ๆ พอชาวบ้านทราบข่าวต่างแห่กันมาจากทั่วทุกสารทิศเพื่อดู"ลิงเผือก" ของแปลกที่ถูกขังไว้ในกรงเหล็กอย่างดี วันละหลายพันคน หมู่บ้านกาเยาะมาตี จากที่เคยเงียบเหงาห่างไกลชุมชนเมือง กลับมาคึกคักเกิดตลาดนัดชุมชน สร้างรายได้ให้ประชาชนสวนกระแสไฟใต้ที่กำลังลุกโชน



...ลิงตัวที่สอง พอรักษาหายจากอาการบาดเจ็บ ผู้กำกับฯ วัลลพ ส่งให้ไปอยู่ในการเลี้ยงดูของ ส.ต.ต.ยุทธพล พรมดาว สายตรวจ นปพ.บ้านช่องแมว เหมือนเดิม เนื่องจากนิสัยค่อนข้างจะดุ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ คนที่จะบังคับมันได้มีแต่ หมู่ฯ ยุทธพลคนเดียว เนื่องจากเป็นคนที่เจอครั้งแรกในสภาพบาดเจ็บ



...ลิงตัวแรก พอกระแส "ลิงเผือก" เริ่มซาลงชาวบ้านเลิกเห่อ เจ้าของต้องนำไปออกงานโชว์ตัวตามสถานที่ต่างๆ โดยมี"ตู้รับบริจาค"วางอยู่หน้ากรงเหล็ก ภาพนี้บันทึกได้ขณะ ของแปลกมีลมหายใจ เดินได้ ถูกนำมาโชว์ตัวในงาน เปิดอาคารที่ทำการอำเภอไม้แก่น จ.ปัตตานี หลังใหม่ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา



...ลิงตัวที่สอง หลังจากถูกนำกลับมาเลี้ยงอยู่ในฐานฯนปพ.บ้านช่องแมว ได้สักพักมันเริ่มคุ้นเคยกับเครื่องแบบตำรวจนปพ.สีเขียวขี้้ม้า คลายอาการดุลงไปเยอะ เนื่องจากตำรวจทุกคนต่างเอาใจเป็นอย่างดีโดยมี นมไวตามิลล์ เป็นสื่อนำทาง



...ลิงตัวแรก คล้ายกับจะคุ้น ๆ เชื่อง ๆ เนื่องจากถูกขังอยู่ในกรงมานาน ยิ่งช่วงนี้ถูกนำออกงานนอกพื้นที่บ่อย ๆ รู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะตื่นเต้นหรือตกใจกลัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ ที่เจอในแต่ละวัน


 

...ลิงตัวที่สอง พอปรับสภาพตัวเองได้ หมู่ฯ ยุทธพล ผู้เลี้ยงดู มักนำขึ้นรถสายตรวจ นปพ.สายบุรี ออกลาดตระเวนในพื้นที่เป็นประจำ ที่นั่งประจำที่มันชอบมากที่สุดคือ บนหลังคา ที่มีไฟแว็ป ๆ



...ลิงตัวแรก หมดหวังในอนาคต นั่งจ้องกุญแจล็อค อันเขื่องที่จองจำเสรีภาพของมัน สุดปัญญาลิงที่ช่วยเหลือตัวเองให้รอดพ้นจากพันธนาการได้



...ลิงตัวที่สอง ผู้กำกับฯ วัลลพ เริ่มเห็นแววลิงตัวนี้ ส่งเงินให้ลูกน้อง 1,000 บาท ไปตัดชุด นปพ.ให้เจ้าลิง บรรจุเข้าเป็นสายตรวจ ร่วมกับ นปพ.ชุดนี้ ในนาม "Monkey Police" ชื่อเรียกขาน "สันติสุข  พรมดาว" โดยนามสกุลนั้นใช้ร่วมกับ หมู่ฯ ยุทธพล ผู้ที่เลี้ยงดู



...ลิงตัวแรก แม้จะอยู่ดีกินดีไม่อด ๆ อยาก ๆ เพราะทำเงินให้เจ้าของได้เป็นจำนวนมาก แต่ก็อยู่เหมือนเหมือนไร้ศักดิ์ศรี



...ลิงตัวที่สอง จากเดิมที่ประชาชนในพื้นที่เคยหมางเมินกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ พอมีเจ้าลิง"สันติสุข"มาอยู่ด้วย เริ่มมีคนเข้ามาทักทายด้วย แม้จะเน้นหนักไปทาง"ลิง"ก็ยังดี



...ลิงตัวแรก ความเป็นอยู่ดีเหมือนเดิม แล้วแต่นายจะส่งไปอยู่ที่ไหน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็น โรงพักเกรด A เอ้ย ไม่ใช่ ..



...ลิงตัวที่สอง เริ่มเป็นขวัญใจของประชาชนในพื้นที่สายบุรี เพราะนอกเหนือจากจากหน้าที่หลักงาน"มวลชน"ในบทบาทของตำรวจลิงแล้ว มันยังไม่ลืมพื้นเพเดิม ยังคงช่วยเก็บมะพร้าวให้หลวงพ่อที่วัด และชาวบ้านทั่วไปที่มาร้องของ ค่าแรงขอแค่ไวตามิลล์ ขวดเดียว



...ลิงตัวแรก ยังอยู่ดีกินดีเหมือนเดิม ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ขนขาวมันแผล่บ เพราะนั่งอยู่แต่ในโรงพัก เอ้ย ไม่ใช่ ในกรงเหล็ก ไม่เคยลงพื้นที่  คอยหาเงินให้นาย(เจ้าของ) เป็นหน้าที่หลัก



...ลิงตัวที่สอง งานหนักขึ้นทุกวัน แต่ไม่ย้อท้อ  นายไปไหน มันไปด้วย แม้ช่วยอะไรได้ไม่มาก แค่เห็นรอยยิ้มของผู้คนที่ผ่านทาง ก็ภูมิใจแล้ว ตอนนี้กลัวอยู่อย่างเดียวคือ พวก นัก...บ้องตื้นทั้งหลาย จะมาหาเรื่องกล่าวหา ผู้กำกับฯ ว่า ทรมานสัตว์



 

สรุป ...เรื่องเล่าของลิงสองตัวนี้ ท่านนึกถึงอะไรครับ..
ส่วนผม นึกถึง"จ่าเพียร"..
สวัสดีครับ..........”

3 comments:

  1. อ่ะนะ สู้ สู้ นะ เจ้าสองลิง

    ReplyDelete
  2. สวัสดีครับพี่ปุ๊ก...^^
    เพิ่งรู้ว่าพี่ปุ๊กมี blogger ด้วย.... ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนบ้านหลังนี้..

    ReplyDelete
  3. ตำรวจที่อยู่ในเมือง กับตำรวจที่ปฏิบัติหน้าที่เหรอครับ
    อืม คิดไม่ออกจริงๆๆ ว่าอย่างไหนดีกว่า เพราะแต่ละหน้าที่ก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน
    มีงานที่โก้หรูทำ หรือจะเลือกงานที่ทำแล้วทำให้เรามีความสุข
    คนเราเลือกได้ ว่าจะทำอะไร

    ReplyDelete

RevolverMap