เมื่อเราหม่นเศร้าที่สุด อดทนเพียงครู่แล้วจะพบกับความสว่างไสวเช่นกันหรือไม่....?
ผมเคยประสบปัญหาและพบพานกับอุปสรรคในชีวิตราชการมาหลายครั้ง บางครั้งการปฏิบัติหน้าที่ไปกระทบกระทั่งกับผู้มีอำนาจอิทธิพล หรือถูกฟ้องกลับจากผู้ต้องหา แต่ทุก ๆ คร้้งสามารถแก้ปัญหาเอาตัวรอดผ่านวิกฤติการณ์นั้นมาได้...
ขณะที่เกิดปัญหาวิกฤติ ผมเคยท้อแท้แทบจะสิ้นหวัง... แต่ในใจคิดอยู่เสมอว่าต้องสู้ แล้วใช้สติค่อย ๆ แก้ปัญหา ผู้บังคับบัญชาและพี่ ๆ ที่เคารพรักของผมสอนว่า "ปัญหามีไว้แก้ ไม่ใช่มีไว้กลุ้ม" ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ไข เพียงแต่ผู้ประสบปัญหาจะต้องค้นหาวิธีการนั้นให้พบ ความแตกต่างของวิธีแก้ปัญหานั้น มีเพียง "ยาก ง่าย" หรือ "ช้า เร็ว" แค่ไหน..
เฉกเช่นเดียวกันกับความมืดมนแห่งรัตติกาลที่คืบคลานเยื้องย่างเข้ามา สีดำทมึนของมันแผ่ปกคลุมเสียจนกระทั่งทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความมืดมนอนธกาลที่สุด แต่อีกไม่นาน..เมื่อแสงสีทองแห่งรุ่งอรุณอันอำไพเยื้องกรายมาถึง แสงสว่างอันเรืองรองแห่งดวงตะวันทาบทาไปทั่วทั้งผืนฟ้า... เป็นสัญญาณให้สรรพชีวิตได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งหนึ่ง
ชีวิตใหม่ในวันใหม่ย่อมสดใสและมีความหวังที่เจิดจรัสกว่าในคืนอันหม่นหมองที่ผ่านมา เราจึงควรมีความหวังในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในวันใหม่ที่สดใสงดงามกว่าเดิมเสมอ...
No comments:
Post a Comment